Ka ndodhur dy herë në martesën time që më ka mbaruar dashuria për burrin tim. E para ishte pas rreth dy vjetësh e gjysmë. Shkëlqimi i muajit të mjaltit ishte zhdukur zyrtarisht dhe papritmas zhurmat e martesës ishin shumë të rrepta dhe të dhimbshme për t’u injoruar. Do ta kujtoj gjithnjë atë ndjenjë të mbarimit të dashurisë si shumë tronditëse. Ishte plot zemërim, zhgënjim dhe dyshime, aq shumë dyshime nëse do t’ia dilnim pas kësaj…
Por pikërisht atëherë mësova të dëgjoja, mësova edhe të reflektoja. U rritëm së bashku dhe ia dolëm. Ne i quajtëm ato “kohëra të errëta” dhe premtuam se nuk do të ndodhte kurrë më.
Pastaj bëmë fëmijën tonë të parë.
Efekti në martesën tonë nuk ishte i menjëhershëm, por ndarjet e imëta që u zhvilluan gjatë momenteve të vështira të prindërimit, u zgjeruan gradualisht në boshllëqe të mëdha, ku u ndjeva plotësisht e shkëputur nga burri im.
Ndryshe nga periudha e parë që ndjeva se më mbaroi dashuria për burrin, këtë herë ishte diçka ndryshe, pasi ishim me fëmijë. E ndjeva si diçka shumë të rëndë, shumë të fortë. Ndryshimi ishte i dukshëm. Ndihesha e shqetësuar. Ndihesha e vetmuar. Ndihesha si… sikur kjo periudhë nuk do të mbaronte kurrë.
Unë u ndjeva e mërzitur nga ky rol i ri gjithëpërfshirës i mëmësisë, ndërsa perceptoja se burri im vazhdonte jetën normalisht sikur asgjë nuk kishte ndryshuar. Jeta e tij dukej se kishte mbetur plotësisht e pandikuar nga prurja e re në familjen tonë.
Gjërat vazhduan të acarohen për muaj të tërë derisa një ditë, zbulova diçka të rëndësishme: Ndërsa isha e lodhur me mbytjen dhe pakënaqësinë time për burrin që dukej se nuk vërente shqetësimet e mia, unë nuk bëra asgjë për të rindërtuar martesën time.
Kuptova se kisha dështuar si grua. Unë nuk kisha arritur të mbaja burrin tim dhe marrëdhënien tonë në radhë të parë, aq shumë isha konsumuar duke i dhënë fëmijës sonë gjithçka që kisha.
“Nuk ka rëndësi,” i thoja vetes me turp. “Unë po bëj gjithçka për ne. Unë jam ende duke punuar për ne. Kur ngrihem tri herë gjatë natës me foshnjën, është për ne. Është problemi i tij nëse nuk e sheh në atë mënyrë.”
Por, sado që u përpoqa ta mohoja, ishte e pamundur të injoroja faktin se çdo problem me familjen tonë – çdo problem me martesën tonë – ishte gjithashtu problemi im.
Dhe kështu, më në fund, fillova të flas. Unë shpreha rraskapitjen time, pakënaqësinë time, ngarkesën time mendore të shtypur. Dhe unë u çudita kur dëgjova përgjigjen e tij.
Të dy vendosëm të përpiqemi më shumë, të jemi skuadra që kishim menduar gjithmonë të ishim. Ne ende patëm vështirësi. Patëm vështirësi me raste. Por ngadalë, aq ngadalë sa nuk mund ta vinim re, gjërat u përmirësuan.
Ne u rritëm së bashku në shumë mënyra që kurrë nuk mund t’i kisha parashikuar në thellësi të atyre kohërave të errëta. Në mënyra që nuk mund ta imagjinoja kurrë as në ditën tonë më të mirë. Ne na kishte mbaruar dashuria, por kur u rritëm së bashku morëm një forcë që na bënte të mundur të përballonim çdo problem.
Unë e përballova këtë raund të dytë të “kohërave të errëta” ndryshe nga i pari. Nuk isha aq naive sa të mendoja se ditët e errëta nuk mund të ktheheshin përsëri, por ndjeva një besim të ri se ato nuk mund të ndikonin te ne aq ashpër.
Shpresojmë që do të kemi më shumë fëmijë në të ardhmen tonë dhe me ta do të vijnë ndryshime të reja dhe sfida të reja. Por mësimet që morëm nga dashuria, na japin siguri që do t’ia dalim gjithmonë dhe unë jam e lumtur.
Problemet dhe periudhat e errëta na bënë çiftin që jemi sot.
Burimi: Për nënat
