Në “Titanic” ka ndodhur realisht një histori dashurie midis një vajze të klasit të parë dhe një burri nga një klasë e ulët, që u zbulua përmes intervistave të vetë ‘Jack’-ut real.
Emilio Portaluppi pagoi për një biletë të klasit të dytë, ndërsa Madeleine Talmage Astor, gruaja e manjatit John Jacob Astor, ishte në klasin e parë me një biletë 247 £.
Portaluppi, i cili vdiq në moshën 93-vjecare, në vitin 1974, ishte gjithmonë një zotëri i nderuar dhe kurrë nuk zbuloi të vërtetën e lidhjes së tij me zonjën Astor edhe pasi i mbijetoi katastrofës.
Por në një nga intervistat ai pranoi se kishte një lidhje midis të dyve.
Një dokumentar italian i History Channel tregoi historinë e 37 prej qytetarëve të vendit që ishin në bord, ku vetëm tre mbijetuan.
Emilio erdhi në Titanic si i ftuar nga familja Astor.
Historia e tij pasqyron shumë nga përshkrimi i James Cameron i Jack Daëson në filmin e vitit 1997 dhe mendohet se regjisori është bazuar në historinë e jetës së tij.
Si Daëson, Portaluppi ishte një pasagjer në anije përmes një ‘goditje’ fati dhe ai u ftua të bashkohej me pasagjerët e klasit të parë për darkë në natën që Titanic goditi ajsbergun.
Ai ishte një gurgdhendës i respektuar që kishte punuar në relievet e Ndërtimit të Bursës së Nju Jorkut dhe konsiderohej se kishte një talent të jashtëzakonshëm.
Ai kishte qenë në Itali për të vizituar familjen e tij dhe po kthehej në Milford, Neë Hampshire.
Fillimisht ishte prenotuar në një nga anijet e tjera të linjës Ylli i Bardhë, “Oqeani II”.
Sidoqoftë, ai mori një telegram nga Astors duke e ftuar të bashkohej me ta në Titanic ndërsa ktheheshin nga një pushim në Egjipt.
Ata, siç duket, donin që ai të përdorte aftësitë e tij në statujat jashtë vilës së tyre në Neëport.
Claudio Bossi autori i një libri me titull “Titanic”, i tha “Discovery Neës”: “Vetëm në vitet e fundit të jetës së tij, kur u kthye në Itali, ai tregoi përrallën e udhëtimit të tij në Titanic për gazetarët vendas.”
Mbijetesa e Portaluppi është e tronditur në mister pasi tregimi i tij i ngjarjeve ndryshoi me tregime të ndryshme.
Ai nuk foli për katastrofën deri vonë në jetën e tij, por rrethanat e sakta nuk dihen.
Fakti që ai ishte në varkën e shpëtimit me numër 14 kur u mor pastaj nga Carpathia është diçka e sigurtë.
Pasi u zgjua nga zhurma e ajsbergut ose nga një shpërthim në dhomën e motorit, ai shkoi në kuvertë. Një version që dha Portaluppi ishte që ai u hodh në det dhe notoi në një pjesë të madhe akulli lundrues, duke e mbajtur të gjallë derisa të merrte një nga varkat e shpëtimit.
Një histori tjetër, ishte që ai shkoi të hipi në një barkë që ishte gjysmë e mbushur, por ra në ujë dhe notoi për dy orë, derisa u zhduk nga deti.
Në kërkesën e tij për kompensim prej 25 mijë dollarë ndaj pronarëve të anijes, ai tha: “Unë isha në ujin e Oqeanit Atlantik përpara dy orësh, me dhimbje në trup dhe nën agoni”.
Është pohuar gjithashtu në kohën e fundosjes se kishte hipur në një varkë shpëtimi i veshur si grua.
Në të vërtetë, kur Carpathia dërgoi një listë të të mbijetuarve, emri i tij u vendos si ‘Zonja Portaluppi’.
Pasi mbijetoi Titanikun ai luftoi krah ushtrisë italiane gjatë Luftës së Parë Botërore dhe u martua për herë të dytë pavarësisht se nuk u nda asnjëherë nga gruaja e tij e parë.
Zonja Astor u martua përsëri gjatë Luftës së Parë Botërore, duke humbur pasurinë që ajo trashëgoi nga burri i saj.
Më shumë se 1.500 njerëz ndërruan jetë në Titanik, duke e bërë atë një nga katastrofat detare më vdekjeprurëse në historinë moderne.
Vetëm 16 varka druri shpëtimi dhe katër anije të vogla u transportuan në bord, të mjaftueshme për të akomoduar 1,178 njerëz, por vetëm një e treta e kapacitetit të përgjithshëm të anijes.
Edëard Smith, kapiteni i anijes, zbriti me anije.
Fjalët e tij të fundit ishin: “Epo djema, ju e keni kryer detyrën tuaj dhe e keni bërë mirë. Nuk pyes më prej jush. Ju liroj. Ju e dini rregullin e detit.
Çdo njeri është për veten e tij tani dhe Zoti ju bekoftë!”
